Cartesianism and reformed scholastic theology: a comparative study of the controversy between Christoph Wittich and Petrus van Mastricht
Loading...
Date
2013-07
Authors
Schlebusch, Jan Adriaan
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
University of the Free State
Abstract
English: The significance of the dispute between the two 17th century Dutch
Reformed Scholastics, Christoph Wittich and Petrus van Mastricht, within
the theological and philosophical context of Post-Reformation Protestant
Scholastic Theology can scarcely be overestimated. The issue of the
authority of Scripture, itself the epistemological standard upon which the
Reformation was built, is at the very core of the dispute. From the
historical context of their dispute as well as the philosophical
presuppositions with which they approach the issue at hand, one can
glean the differing philosophical lines of thought present in the exegetical
approaches of the two respective authors. An epistemological battle
regarding the foundation and nature of true knowledge is at the heart of
this dispute. Cartesianism gained increasing popularity in 17th century
Dutch academic circles, and René Descartes’s Accommodation Theory, i.e.
his attempt to reconcile his epistemological methodology of liberation
from deception via hyperbolic doubt with Divine Revelation, plays a
central role in Wittich’s dealings with Scripture. Wittich’s acceptance of
this element of Cartesian epistemology should be seen in light of his
desire to reconcile Copernican physics with the revelation of the Holy
Scripture. Van Mastricht on the other hand, responds with an attempt to
prove that the application of the Accommodation Theory in the field of
Biblical exegesis, particularly with regard to passages where moral and
practical matters are adressed, is heresy, since he regards Wittich’s
approach is fundamentally rooted in the presupposition that human
reason is not fallen and enslaved to sin as Reformed Theology has
historically taught, and that this forms the premises from which Wittich
understands its ability to function perfectly well without the need of being
redeemed and sanctified first. The net effect of these differing
philosophical and theological presuppositions is that the authors’
respective interpretations of the same Biblical texts radically differ, as what Wittich constantly sees as the Holy Spirit’s accommodation of
absolute truths to the beliefs of the original audience to whom the books
of the canon were adressed, is viewed by Van Mastricht as the mere
rendering of absolute truths by the Holy Spirit within the particular
historical and social context in which they were written. Therefore Van
Mastricht views Wittich’s application of Cartesianism to the exegesis of
Scripture via the Accommodation Theory to be at odds with the historic
Calvinist doctrine of Divine Accommodation in special revelation. Van
Mastricht defends Scripture’s absolute authority in the midst of potential
skepticism caused by an incorporation of Cartesianism into Reformed
Theology.
Afrikaans: Die betekenis van die dispuut tussen die twee 17e eeuse Nederlandse Gereformeerde Skolastici, Christoph Wittich en Petrus van Mastricht, binne die teologiese en filosofiese konteks van Post-Reformasie Protestantse Skolastiese Teologie kan beswaarlik oorskat word. Die kwessie aangaande die gesag van die Skrif, wat self die epistemologiese standaard was waarop die Reformasie gebou is, is die ware kern van die dispuut. Vanuit die historiese konteks van hul dispuut, sowel as die filosofiese vooronderstellings waarmee hulle die betrokke kwessie benader, kan die filosofiese denklyne in die eksegetiese benaderings van die twee onderskeie outeurs gekontrueer word. Die kern van die dispuut is ‘n epistemologiese stryd aangaande die grondslag en aard van ware kennis. Cartesianisme het gedurende die 17e eeu toenemend gewild geraak binne akademiese kringe in Nederland en René Descartes se Akkommodasieteorie, i.e. sy poging om sy epistemologiese metodologie van bevryding van misleiding via hiperboliese twyfel met die goddelike openbaring te versoen, speel ‘n sentrale rol in Wittich se hantering van die Skrif. Wittich se aanvaarding van hierdie element van Cartesiese epistemologie moet gesien word in die lig van sy begeerte om Copernicaanse fisika met die openbaring van die Heilige Skrif te versoen. Aan die ander kant reageer Van Mastricht met ‘n poging om te bewys dat die toepassing van die Akkommodasieteorie op die eksegese van die Skrif, veral in verband met tekste waar morele en praktiese kwessies bespreek word, ‘n dwaalleer is, aangesien hy Wittich se benadering beskou as fundamenteel begrond in die vooronderstelling dat die menslike rede nie gevalle en verslaaf aan die sonde is soos Gereformeerde teologie histories geleer het nie. Dit vorm die basis waarop Wittich die rede beskou as perfek funksionerend sonder om eers verlos en geheilig te word. Die netto effek van hierdie filosofiese en teologiese voorveronderstellings is dat die outeurs se onderskeie interpretasies van dieselfde Bybelse tekste radikaal verskil, aangesien dit wat Wittich deurlopend beskou as die Heilige Gees se akkommodering van absolute waarhede met die oortuigings van die oorspronklike gehoor aan wie die boeke van die kanon gerig is, sien Van Maastricht dit as die blote weergee van absolute waarhede deur die Heilige Gees binne die besonderse historiese en maatskaplike konteks waarbinne dit neergeskryf is. Daarom beskou Van Masticht Wittich se toepassing van Cartesianisme op die eksegese van die Skrif via die Teorie van Akkommodasie as teenstrydig met die historiese Calvinistiese leer van Goddelike Akkommodasie in die besondere openbaring. Van Mastricht verdedig die Skrif se absolute gesag te midde van potensiële skeptisisme veroorsaak deur ‘n inkorporering van Cartesianisme in Gereformeerde Teologie.
Afrikaans: Die betekenis van die dispuut tussen die twee 17e eeuse Nederlandse Gereformeerde Skolastici, Christoph Wittich en Petrus van Mastricht, binne die teologiese en filosofiese konteks van Post-Reformasie Protestantse Skolastiese Teologie kan beswaarlik oorskat word. Die kwessie aangaande die gesag van die Skrif, wat self die epistemologiese standaard was waarop die Reformasie gebou is, is die ware kern van die dispuut. Vanuit die historiese konteks van hul dispuut, sowel as die filosofiese vooronderstellings waarmee hulle die betrokke kwessie benader, kan die filosofiese denklyne in die eksegetiese benaderings van die twee onderskeie outeurs gekontrueer word. Die kern van die dispuut is ‘n epistemologiese stryd aangaande die grondslag en aard van ware kennis. Cartesianisme het gedurende die 17e eeu toenemend gewild geraak binne akademiese kringe in Nederland en René Descartes se Akkommodasieteorie, i.e. sy poging om sy epistemologiese metodologie van bevryding van misleiding via hiperboliese twyfel met die goddelike openbaring te versoen, speel ‘n sentrale rol in Wittich se hantering van die Skrif. Wittich se aanvaarding van hierdie element van Cartesiese epistemologie moet gesien word in die lig van sy begeerte om Copernicaanse fisika met die openbaring van die Heilige Skrif te versoen. Aan die ander kant reageer Van Mastricht met ‘n poging om te bewys dat die toepassing van die Akkommodasieteorie op die eksegese van die Skrif, veral in verband met tekste waar morele en praktiese kwessies bespreek word, ‘n dwaalleer is, aangesien hy Wittich se benadering beskou as fundamenteel begrond in die vooronderstelling dat die menslike rede nie gevalle en verslaaf aan die sonde is soos Gereformeerde teologie histories geleer het nie. Dit vorm die basis waarop Wittich die rede beskou as perfek funksionerend sonder om eers verlos en geheilig te word. Die netto effek van hierdie filosofiese en teologiese voorveronderstellings is dat die outeurs se onderskeie interpretasies van dieselfde Bybelse tekste radikaal verskil, aangesien dit wat Wittich deurlopend beskou as die Heilige Gees se akkommodering van absolute waarhede met die oortuigings van die oorspronklike gehoor aan wie die boeke van die kanon gerig is, sien Van Maastricht dit as die blote weergee van absolute waarhede deur die Heilige Gees binne die besonderse historiese en maatskaplike konteks waarbinne dit neergeskryf is. Daarom beskou Van Masticht Wittich se toepassing van Cartesianisme op die eksegese van die Skrif via die Teorie van Akkommodasie as teenstrydig met die historiese Calvinistiese leer van Goddelike Akkommodasie in die besondere openbaring. Van Mastricht verdedig die Skrif se absolute gesag te midde van potensiële skeptisisme veroorsaak deur ‘n inkorporering van Cartesianisme in Gereformeerde Teologie.
Description
Keywords
Dissertation (M.A. (Philosophy))--University of the Free State, 2013, Religious disputations, Protestant Scholasticism, Cartesian linguistics, Reformed Church -- Doctrines